از ابو الجارود نقل مي‌كند كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام به من فرمود: اى ابو الجارود! موقعى كه اوضاع روزگار دگرگون شود و مردم بگويند: قائم آل محمد مرده يا هلاك شده، يا بگويند به كدام بيابان رفته است، و آنها كه خواستار نابودى او می باشند بگويند: كسى كه استخوانهايش پوسيده چگونه ظهور می كند؟! شما به ظهور وى اميدوار باشيد، و چون بشنويد كه ظهور نموده به سوى وى بشتابيد و لو با خزيدن از روى برف باشد.[۱]

جابر جعفيّ از امام باقر عليه السلام روايت كند كه فرمود: زمانى بر مردم آيد كه امامشان غيبت كند و خوشا بر كسانى كه در آن زمان بر امر ما ثابت بمانند، كمترين ثوابى كه براى آنها خواهد بود اين است كه بارى تعالى به آنها ندا كرده و فرمايد: اى بندگان و اى كنيزان من! به نهان من ايمان آورديد و غيب مرا تصديق كرديد، پس به ثواب نيكوى خود شما را مژده مى‏ دهم، و شما بندگان و كنيزان حقيقى من هستيد، از شما مى‏ پذيرم و از شما در مى‏ گذرم و براى شما مى‏ بخشم و به واسطه شما باران بر بندگانم مى ‏بارم و بلا را از آنها بگردانم، و اگر شما نبوديد بر آنها عذاب مى‏ فرستادم جابر گويد گفتم: يا ابن رسول اللَّه! برترين عملى كه در آن زمان مؤمن انجام مى‏ دهد چيست؟ فرمود: حفظ زبان و خانه‏ نشينى.[۲]

کلمات کلید: روایات امام محمد باقر، ظهور، حفظ زبان، غیبت امام

پی نوشت

[۱] . مهدى موعود، ترجمه جلد ۵۱ بحار الأنوار، ص۳۶۱

[۲] . كمال الدين، ترجمه پهلوان، ج‏۱، ص ۶۰۳