روايات امام باقر عليه السّلام در باره امام دوازدهم عليه السّلام و غيبت او
از ابو الجارود نقل مي‌كند كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام به من فرمود: اى ابو الجارود! موقعى كه اوضاع روزگار دگرگون شود و مردم بگويند: قائم آل محمد مرده يا هلاك شده، يا بگويند به كدام بيابان رفته است، و آنها كه خواستار نابودى او می باشند بگويند: كسى كه استخوانهايش پوسيده چگونه ظهور می كند؟! شما به ظهور وى اميدوار باشيد، و چون بشنويد كه ظهور نموده به سوى وى بشتابيد و لو با خزيدن از روى برف باشد.[۱]
جابر جعفيّ از امام باقر عليه السلام روايت كند كه فرمود: زمانى بر مردم آيد كه امامشان غيبت كند و خوشا بر كسانى كه در آن زمان بر امر ما ثابت بمانند، كمترين ثوابى كه براى آنها خواهد بود اين است كه بارى تعالى به آنها ندا كرده و فرمايد: اى بندگان و اى كنيزان من! به نهان من ايمان آورديد و غيب مرا تصديق كرديد، پس به ثواب نيكوى خود شما را مژده مى دهم، و شما بندگان و كنيزان حقيقى من هستيد، از شما مى پذيرم و از شما در مى گذرم و براى شما مى بخشم و به واسطه شما باران بر بندگانم مى بارم و بلا را از آنها بگردانم، و اگر شما نبوديد بر آنها عذاب مى فرستادم جابر گويد گفتم: يا ابن رسول اللَّه! برترين عملى كه در آن زمان مؤمن انجام مى دهد چيست؟ فرمود: حفظ زبان و خانه نشينى.[۲]
کلمات کلید: روایات امام محمد باقر، ظهور، حفظ زبان، غیبت امام
