اتفاقاتى که در دوره ظهور امام مهدى (عجل الله فرجه الشریف) می افتد، بسیار است. با بهره مندى از روایات اهل بیت (علیه السلام) تنها به بیان چند رخداد مهم اشاره می کنیم:
۱- اعلان ظهور
اولین حادثه اى که بعد از ظهور امام زمان (علیه السلام) شکل می گیرد، اعلام ظهور امام زمان ( علیه السلام ) است. ظهور حضرت به وسیله منادى آسمانى اعلام مى گردد، آن گاه حضرت در حالى که به کعبه تکیه داده است، با دعوت به حق، ظهور خود را اعلام مى دارد.(۱) دعوت حضرت هم به منظور اعلام ظهور حضرت است و هم به منظور فراخوان عمومى جهت پذیرش حکومت جهانى صورت مىگیرد. امام على(علیه السلام) فرمود: «هنگامى که منادى از آسمان ندا مىدهد: حق از آنِ آل محمد است و اگر طالب هدایت و سعادت هستید، به دامان آل محمد چنگ زنید، حضرت مهدى( عجل الله فرجه الشریف) ظهور مى کند»(۲)
۲- رجعت و بازگشت
برخى از مؤمنان صالح و پیامبران الهى مانند حضرت عیسى( علیه السلام ) که در رکاب حضرت مهدى( عجل الله فرجه الشریف) خواهند بود و در قیام و مبارزه او با ستمگران شرکت دارند.
۳- مبارزات امام زمان (عجل الله فرجه الشریف)
یکى از حوادث مهم که بعد از ظهور امام زمان (علیه السلام) به وجود مى آید، مبارزه امام با دشمنان و مخالفان ظهور است. برخى از افراد و گروه ها حکومت عدالت گستر امام زمان (علیه السلام) را بر نمى تابند و با حضرت به جنگ مى پردازند. مخالفان امام را افراد و گروه هاى مختلف تشکیل مى دهند (۳) و سیاست امام در برابر آنها متفاوت است.
امام زمان (علیه السلام) نخست همگان را به دین و صلح فرا مى خواند و با مدارا با آنها رفتار مى نماید. امّا دشمنان دعوت امام را نادیده مى گیرند و به جنگ با امام مى پردازند. امام با بهره گیرى از همه قدرت و امکانات، با دشمنان برخورد مى کند، و جنگ سختى به وقوع مى پیوندد. (۴) از جمله جنگ امام زمان (عجل الله فرجه الشریف) با دجال (۵) و سفیانى.(۶)
۴– پیروزى امام زمان (عجل الله فرجه الشریف)
در این درگیرى ها سرانجام حضرت پیروز مى شود. در برخى روایات از پیروزى امام بر شرق و غرب،(۷)، جنوب و قبله (۸) گزارش شده است. امام باقر (علیه السلام) فرمود: «حضرت قائم از ما است و فرمانروایى حضرت شرق و غرب را فرا مى گیرد».(۹) از پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) گزارش شده است که حضرت مهدى (عجل الله فرجه الشریف) لشکریانش را به سراسر زمین گسیل مى دارد.(۱۰)
۵- تشکیل حکومت جهانى و برچیده شدن مرزهاى جغرافیایى
امام مهدى (عجل الله فرجه الشریف) حکومت جهانى تشکیل مى دهد و مرزهاى جغرافیایى را بر مى چیند. این حکومت همان حکومت آرمانى موعود است که از آن در روایات گاهى به مدینه «فاضله» سخن گفته شده است.(۱۱) گاهى به جامعه مطلوب و گاهى به «دولت کریمه» یاد شده است.
حکومت جهانى امام زمان (علیه السلام) از مؤلّفه ها و شاخصه هایى برخوردار است که تحقق هر کدام از آنها مى تواند یکى از حوادث بعد از ظهور امام زمان (علیه السلام) محسوب شوند، از جمله:
الف) گسترش عدالت: یکى از ویژگى هاى حکومت امام زمان( علیه السلام ) عدالت است. عدالت عنصر گم شده اى است که همگان دنبال آن هستند. این گمشده در حکومت امام زمان تحقق پیدا مى کند. پیامبر اسلام فرمود: «یملاء الأرض قسطاً و عدلاً بعد ما ملئتْ ظلماً و جوراً»؛(۱۲) امام زمان( علیه السلام ) حکومت را به گونه اى سازماندهى مى کند که دیگر واژه ستم از ذهنها رخت بر مىبندد و کسى به دیگرى ظلم نمى کند؛
ب) گزینش کارگزاران شایسته: طبیعى است که حکومت آرمانى امام زمان (علیه السلام) که رهبرى آن را امام مصلح و پارسا بر عهده دارد، کارگزاران آن نیز از صالحان و پارسایان خواهند بود، از این رو در روایات آمده است که دولت امام زمان (علیه السلام) را برخى از پیامبران و جانشینان آنان و صالحان و از اصحاب پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) تشکیل مى دهند. حضرت عیسى( علیه السلام ) به امام زمان (علیه السلام) مى گوید: «من به عنوان وزیر فرستاده شده ام؛ نه امیر و فرمانروا.»(۱۳)
۶- رشد آگاهى و دانش
یکى از حوادث بسیار مهم رشد دانش و صنعت در عصر امام زمان ( علیه السلام) است. دوره ظهور دوران گسترش علم و دانایى است و مدینه فاضله اسلامى «مدینة العلم» است. با آمدن آن منجى همان گونه که ظلم جاى خود را به عدل و داد مى دهد، دانایى و فرزانگى جایگزین جهل و نادانى مى شود و جهان از نور عقل و دانش آکنده مى گردد.(۱۴)
۷- رشد عقل و خردورزى
در این دوره بشر به حاکمیت عقلانیت نایل مى گردد. در روایات آمده است که در عصر ظهور حضرت مهدى ( عجل الله فرجه الشریف) برکات خداوندى به بشر ارزانى داشته و دست رحمت ایزدى بر عقل هاى مردم کشیده مى شود و مردم از نظر عقل و بصیرت در وضع بى مانندى قرار مى گیرند.(۱۵)
۸- رفاه اقتصادى و معیشتى
به فرموده پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) در دوره حضور حضرت مهدى (عجل الله فرجه الشریف) مردم به نعمت هایى نایل مى گردند که در هیچ زمانى سابقه ندارد. براى همگان برکات الهى از آسمان نازل مى شود و زمین چیزى از روییدنى هاى خود را پنهان نمى کند.(۱۶) سطح رفاه زندگى در این دوره به حدّى است که طبق روایات رسیده از امام صادق (علیه السلام) در این دوره فقیرى یافت نمى شود تا مردم زکات اموالشان را به او بدهند.(۱۷)
۹- برقرارى امنیت اجتماعى
در این دوره امنیت اجتماعى به نحو کامل برقرار مى گردد. به گونه اى که اگر زنى به تنهایى بخواهد از عراق به شام مسافرت نماید، در مورد امنیتش هیچ ترس و دلهره اى ندارد.(۱۸)
۱۰- رشد تربیتى و شکوفایى فرهنگى و اخلاقى
در این دوره افراد به رشد تربیتى و اخلاقى و جامعه به بالاترین درجه تعالى و شکوفایى نایل مى گردند. امام على (علیه السلام) فرمود: «چون قائم ما قیام کند، کینه ها از دلها زدوده مى شود».(۱۹) امام باقر (علیه السلام) فرمود: «هنگامى که قائم ما قیام کند، خداوند قواى فکرى مردم را تعالى مى بخشد و اخلاق آنان را به کمال مى رساند».(۲۰) در روایتى دیگر از آن حضرت نقل شده است که «در دوره ظهور، دوستى و یگانگى بین مؤمنان در نهایت خود قرار مىگیرد، به گونه اى که هر کس نیازمند باشد، بدون هیچ ممانعتى از جیب دیگرى پول بر مى دارد (و دیگرى هم از این کار راضى است».(۲۱) براى اطلاع بیشتر در این مورد به کتاب عصر زندگى و چگونگى آینده انسان و اسلام، پژوهشى در انقلاب جهانى حضرت مهدى (عجل الله فرجه الشریف)، تألیف محمد حکیمى مراجعه نمایید. در مورد بعد از ظهور حضرت مهدى (عجل الله فرجه الشریف)؛ یعنى مدتى که حضرت مهدى (عجل الله فرجه الشریف) حکومت مى کند، نیز بعد از آن دوره تا برپایى قیامت، نمى توان پاسخ قاطع و روشنى از روایات به دست آورد، چرا که در لابه لاى روایات مدت حکومت حضرت مهدى (عجل الله فرجه الشریف) نوزده سال و چند ماه،(۲۲) هفتاد سال،(۲۳) سیصد و نه سال،(۲۴) آمده است.
در روایتى ذکر شده که بعد از حضرت مهدى( عجل الله فرجه الشریف) فردى از اهل بیت سیصد و نه سال حکومت خواهد کرد.(۲۵) و بعد قیامت برپا خواهد شد، یا یکایک امامان (علیه السلام) رجعت و حکومت مىکنند و سپس قیامت بر پا خواهد شد(۲۶) و…
برخى از پژوهشگران اسلامى بیان داشته اند: در مورد مدت حکومت حضرت مهدى (عجل الله فرجه الشریف) اگر چه برخى روایات حد معیّنى را بیان کرده اند و دوران حکومت حضرت را به هفت یا نه سال محدود نموده اند، لیکن این گونه روایات در منابع اهل سنّت ذکر شده، امّا عده اى بدون تحقیق این گونه روایات را در کتاب هاى شیعى وارد نموده اند. هیچ روایت صحیح السندى از امامان (علیه السلام) نرسیده است که دوران حکومت حضرت مهدى (عجل الله فرجه الشریف) را محدود کرده باشد. این گونه روایات علاوه بر ضعف سند، با روح آیات و محتواى روایات متواترى (که وعده داده اند با ظهور و قیامت حضرت، زحمات انبیا به ثمر مى رسد: و جهان پر از عدل مى گردد) منافات دارد.(۲۷)
مقام معظم رهبرى در این باره مى فرماید: «بعضى خیال مى کنند دوران ظهور حضرت بقیة اللَّه آخر دنیا است. من عرض مى کنم دوران ظهور بقیة اللَّه (علیه السلام) اوّل دنیا است. اوّل شروع حرکت انسان در صراط مستقیم است، با مانع کمتر یا بدون مانع، با سرعت بیشتر، با فراهم بودن همه امکانات براى این حرکت. اگر صراط مستقیم الهى را مثل یک جاده وسیع، مستقیم و هموارى فرض کنیم، همه انبیا در این چند هزار سال گذشته آمده اند تا بشر را از کوره راه ها به این جاده برسانند. وقتى به این جاده رسید، مسیر تندتر، عمومى تر، موفقتر، بى ضایعات یا کم ضایعات تر خواهد بود. دوره ظهور، دوره اى است که بشریت مى تواند نفس راحتى بکشد. مى تواند راه خدا را طى کند. مى تواند از همه استعدادهاى موجود در عالم طبیعت و در وجود انسان به شکل بهینه استفاده کند».(۲۸) روایات تعیین کننده دوران حکومت امام زمان (علیه السلام) با دست هاى دیگر از روایات که با روح تعالیم قرآنى بیشتر توافق دارد، در تزاحم و تعارض است. مفضل بن عمر مى گوید: به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم: مدت خلافت حضرت قائم (علیه السلام) چه مقدار است. حضرت در جوابم آیات ۱۰۵ تا ۱۰۸ سوره هود را تا «عطاء غیر مجذوذ» تلاوت فرمود، سپس در توضیح آیه فرمود: منظور از «عطاء غیر مجذوذ» این است که آن نعمت و عطا از ایشان بریده نمى شود بلکه نعمتى است دایمى و مُلْکى است که نهایت ندارد و حکمى است که منقطع نمى گردد و امرى است که باطل نمى شود، مگر به اراده و مشیّت حق تعالى و از آن اراده و مشیّت کسى جز ذات او، آگاه نیست.(۲۹) آیات مذکور بیانگر طولانى بودن نعمتهاى الهى براى اهل بهشت است. امام صادق (علیه السلام) با تلاوت آن و سپس تفسیر و تأویلش فرمود: «همان گونه که نعمتهاى الهى از اهل بهشت منقطع نمى گردد مگر به اراده خداوند، مدت خلافت حضرت قائم نیز بسیار طولانى است و از پایان آن کسى جز خداوند آگاهى ندارد».
پی نوشت ها: ۱٫ نجم الدّین طبسى، چشم اندازى به حکومت مهدى، ص ۶۴ – ۶۵٫ ۲٫ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۲۴٫ ۳٫ نعمانى، کتاب الغیبه، ص ۲۳۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۳۹؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۳٫ ۴٫ نجم الدین طبسى، همان، ص ۱۳۸٫ ۵٫ صافى گلپایگانى، منتخب الاثر، ص ۶۰٫ ۶٫ همان. ۷٫ صافى، همان، ص ۴۷۰ – ۴۷۱٫ ۸٫ نجم الدّین طبسى، همان، ص ۱۱۹٫ ۹٫ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۵۹؛ ینابیع المودّه، ص ۴۸۷؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۸٫ ۱۰٫ القول المختصر، ص ۲۳، با اقتباس از: نجم الدین طبسى، همان، ص ۱۲۱٫ ۱۱٫ مجله حوزه، ویژه امام زمان، ص ۱۳۴ به بعد. ۱۲٫ کنز العمال، ج ۱۴، ص ۱۷۵٫ ۱۳٫ ابن طاووس، ملاحم، ص ۸۳٫ ۱۴٫ لطف اللَّه صافى، منتخب الاثر، ص ۶۰۷٫ ۱۵٫ بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۵۱٫ ۱۶٫ همان، ج ۵۱، ص ۷۸٫ ۱۷٫ همان، ج ۵۲، ص ۳۳۷٫ ۱۸٫ منتخب الاثر، ص ۴۷۴٫ ۱۹٫ همان، ص ۴۸۴٫ ۲۰٫ بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶٫ ۲۱٫ مفید، اختصاص، ص ۱۹٫ ۲۲٫ محمد بن ابراهیم نعمانى، کتاب الغیبة، ص ۳۳۱٫ ۲۳٫ مهدى موعود، ص ۷۶۷٫ ۲۴٫ همان، ص ۷۶۷٫ ۲۵٫ نعمانى، همان، ص ۳۳۲٫ ۲۶٫ مهدى موعود، ص ۸۵۱ به بعد. ۲۷٫ گفتمان مهدویّت، ص ۱۲۶٫ ۲۸٫ سخنرانى مقام معظم رهبرى در مدرسه فیضیه (حضور ولایت). ۲۹٫ حسن بن محمد ولى ارومیهاى، مهدى موعود، ج ۲، ص ۳۵۵ و ۴۱۲٫
