از دیگر مصادیق نصرت امام عصر علیه السلام با قلب، محبت ورزیدن به ایشان است. نتیجه معرفت، محبّت است و هرقدر معرفت قوی تر باشد، محبّت هم قوی تر می شود. اگر خدای منّان، به ما این معرفت را عطا کند که بفهمیم امام زمان علیه السلام چه اوصافی دارند، در قلب خود محبّت بیشتری به ایشان احساس می کنیم. آن گاه وظیفه خود می دانیم که این محبّت را پاس داریم، عواملی که محبّت ما را افزایش می دهد، حفظ کنیم و از هرچه آن را کم رنگ می کند، بپرهیزیم. کسی که چنین حالی را پیدا کند، نیاز به توصیه ای درباره امام زمانش علیه السلام ندارد. همان طور که هیچ کسی به دیگری توصیه نمی کند که برای سلامت پدرش دعا کند یا صدقه بدهد. همه این اعمال براساس همان   محبّت قلبی صورت می پذیرد و هیچ صبح و شامی نمی گذرد، مگر این که انسان به یاد محبوب خود به سر می برد. پس نتیجه معرفت امام علیه السلام در هر مرتبه ای که باشد، «محبّت» به ایشان است. برای این که بفهمیم معرفت امام علیه السلام در چه حدّی به ما عطا شده است، باید به قلب خود مراجعه کنیم، تا ببینیم چه میزان محبّت امام علیه السلام در آن هست. هرکس که نعمت را خوب بشناسد، محبّت منعم را هم به دل می گیرد. اگر چنین نباشد، شایسته آن نعمت نیست و نسبت به آن، مرتکب کفران گشته است. قلبی که لبریز از محبت امام زمان علیه السلام است، همه‌ی حالاتش بر اساس این محبت قلبی شکل می گیرد و اعمال او نیز متناسب با میزان محبت قلبی‌اش، روح و ارزش پیدا می‌کند. بنابراین، محبت ورزیدن به امام علیه السلام، نه تنها خود درجه بالایی از یاری قلبی ایشان است، بلکه مراتب بعدی یاری حضرت را شکل بخشیده و ارزشمند می سازد. رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم به حضرت علی علیه السلام فرمودند: إنَّما مَثَلّکَ مَثَلُ قُل هُوَ اللهُ أَحَدُ، فَإنَّهُ مَن قَرَأَها مَرَّهَ فَکَأنَّها قَرَأَ ثُلثَ القُرآنِ، وَمَن قَرَأَها مَرَّتَینِ فَکَأَنَّما قَرَأِ ثُلثَیِ القُرآنِ وَمَن قَرَأَها مِثلُ ثُلاث مَرّاتٍ فَکَأنَّما قَرَأ القّرآنَ ، وکَذلِک َأنت مَن أَحَبَّکَ بِقَلبِهِ کانَ له مِثلُ ثُلثِ ثَوابِ العِبادِ،وَمَن أحَبَّکَ بِقَلبِهِ وَنَصَرَکَ بِلِسانِهِ کانَ لَهُ مِثلُ ثُلثَی ثَوابِ العِبادِ، ومَن أحَبَّکَ بِقَلبِهِ وَ نَصَرَکَ بِلِسانِهِ ویَدِهِ کانَ لَهُ ثَوابِ اَعمالِ العِبادِ [1] مَثَل تو، مثل سوره ی «قل هو الله احد» است. کسی که یک بار آن را بخواند، مثل این است که یک سوم قرآن را خوانده، و کسی که دو بار آن را بخواند، مانند این است که دو سوم قرآن را خوانده و کسی که سه بار آن را بخواند، مثل این است که همه‌ی، قرآن را خوانده است. و همین طور است کسی که تو را با قلبش دوست داشته باشد، نظیر یک سوم پاداش اعمال بندگان را برده است. و کسی که تو را با قلبش دوست داشته باشد و با زبانش یاری کند، مانند این است که دو سوم پاداش اعمال بندگان را برده است. و کسی که تو را با قلبش دوست داشته و با زبان و دستش یاری کند، معادل پاداش همه ی اعمال بندگان را برده است. دوست داشتن قلبی امیرالمؤمنین علیه السلام و اولاد معصوم ایشان علیهم السلام فضائل و برکات زیادی دارد، که یکی از آن ها فضیلت یاری حضرات معصومین علیهم السلام است. انسان می تواند اهل بیت علیهم السلام را به نیت یاری کردن ایشان با قلب دوست بدارد، و با این ترتیب دو پاداش ببرد: یکی پاداش دوست داشتن ایشان، و دوم پاداش یاری کردن آن ها، که هر یک از این دو عنوان، مستقلاً باعث جلب رضایت الهی و بالا رفتن درجات معنوی انسان می گردد. محبت قلبی نسبت به امام علیه السلام هم مرتبه ای از یاری کردن ایشان است و هم روح مراتب بعدی. بدون محبت، هیچ یک از روش‌های یاری کردن امام علیه السلام عملی نمی شود. این محبت که برخاسته از معرفت می باشد، به منزله‌ی خونی است که در کالبد همه‌ی اقسام یاری امام علیه السلام جریان دارد، بنابراین، حیاتِ هر یک از اقسام بعدی نیز به این است که از روی محبتِ برخاسته از معرفت امام علیه السلام باشد. بنابراین آن چه مهم است و باید اتفاق بیافتد ایجاد محبت است. یک محبوب، اگر ببیند که محبّ او به دنبال برآوردن خواسته اوست، حتما به محبوب خود نگاه خواهد کرد و نگاه محبوب، محبت او را به ارمغان خواهد آورد. آن حضرت مى فرماید:« پس باید هر یک از شما(شیعیان)، کارهایى را که موجب جلبِ محبّت مى گردد، انجام دهد و باید از کارهاى ناپسندى که خشم و غضب ما را در پى دارد، اجتناب کند. پس (آگاه باشید که) مرگ آدمى ناگهان مى رسد که در آن، دیگر توبه سودى نمى رساند و ندامت، نمى تواند او را از عذاب برهاند»[2]. البته این محبت و مهرورزى دو طرفه است؛ زیرا امام معصوم نیز شیعیان و یاران خود را دوست دارد و شفیق و دلسوز آنهاست. آنچنان که در احادیث این‌گونه آمده: « امام همدم و رفیق، پدری مهربان و برادری دلسوز است»[3] پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و سلم درباره لزوم دوستى حضرت مهدى علیه السلام مى فرماید: «هر کس دوست دارد خدا را ملاقات کند؛ در حالى که ایمانش کامل و اسلامش نیکو باشد، پس باید دوستدار حضرت حجّت، صاحب الزمان منتظر باشد» شور طلب و علاقه دیدار یار و اظهار شیدایى و اشتیاق به محبوب، از ویژگى هاى بارز منتظران است؛ چنان که در دعاى ندبه آمده است: «اى کاش مى دانستم در چه جایى منزل گرفته اى و چه سرزمین و مکان تو را در برگرفته است! آیا در کوه رضوى هستى و یا در جاى دیگر و یا در ذى طوى هستى...»[4] کلمات کلیدی: محبت امام زمان، نصرت امام، محبت قلبی، دوست داشتن قلبی برگرفته ازکتابهای:  یاری آفتاب: دکتر محمد بنی هاشمی/ آب گوارا: دکتر محمد بنی هاشمی [1] . بحارالانوار، ج27، ص94، ح54 [2] . بحارالانوار، ج 53، ص 174، ح 7 [3] . الکافی، ج1، ص 200 [4] . اقبال الاعمال، ج1، ص ۲۹۸