عبد اللَّه بن سنان از امام صادق عليه السّلام روايت كند كه فرمود: به زودى شبهه اى به شما مى رسد و در آن بى نشانه هويدا و امام هدايت بمانيد و كسى از آن شبهه نجات نمى يابد مگر آنكه دعاى غريق را بخواند، گفتم: دعاى غريق چگونه است؟
فرمود: مى گويى: «يا اللَّه يا رحمان يا رحيم يا مقلّب القلوب ثبّت قلبي على دينك»
و من هم گفتم: «يا اللَّه يا رحمان يا رحيم يا مقلّب القلوب و الأبصار ثبّت قلبي على دينك»
امام فرمود: خداى تعالى مقلّب القلوب و الأبصار است و ليكن همچنان كه من گفتم بگو: «يا مقلّب القلوب ثبّت قلبي على دينك»[۴]
سيّد بن محمّد حميرى در ضمن حديثى طولانى گويد: به امام صادق عليه السلام گفتم: يا ابن رسول اللَّه! از پدران بزرگوار شما در باب غيبت و درستى آن اخبارى براى ما روايت شده است، به من خبر دهيد كه اين غيبت در زمان كدام امام واقع مى شود؟
فرمود: غيبت در زمان ششمين از فرزندان من واقع مى شود و او دوازدهمين امام هادى پس از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم است، اوّل آنان امير المؤمنين علىّ بن أبى طالب و آخرين آنها قائم به حقّ بقيّة اللَّه در زمين و صاحب الزمان است و به خدا سوگند اگر او به اندازه اى كه نوح در ميان قومش بود در غيبت باشد از دنيا نرود تا آنكه ظاهر شود و زمين را از عدل و داد آكنده سازد همچنان كه از ظلم و جور پر شده[۸]
کلمات کلیدی: امام غایب، دعای غریق، دوازده مهدی، غیبت امام، عدل و داد، ظلم و جور
