یکی از نام های خداوند «یا مُنتَهَی الرَّجایا»؛ (۱) «ای نهایت امیدها» است.
نقش حیاتی و شگفت انگیز امید در سعادت و موفّقیت فرد و جامعه بر کسی پوشیده نیست. رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلّم می فرمایند:
«اگر امید نبود مادری فرزند خود را شیر نمی داد و کسی درختی نمی کاشت»(۲)
امیدی که ما از آن گفت وگو می کنیم، امیدی راکد نیست که سکون را توصیه کند. در این جا امید به شناختی پیوند می خورد که نور و تلاش می آفریند. امید به نجات – خبر از واقعیتی در طبیعت انسان و تبلور آن در یک برهه از تاریخ به وسیله ی یک ابرمرد- تفکّری سازنده و حرکتی مسئولانه است.
تشیّع با عرضه ی اعتقاد به امام مهدی علیه السلام ، ابتکار عمل را در رفع این عطش انسانی به عهده گرفته است. اعتقاد به رهبری مردی که آرمان های حقیقی انسان را لباس واقعیت می پوشاند. «مَن عَرَفَ هذَا الأمرِ فَقَد فُرِّجَ عَنهُ لإِنتظارِه»؛(۳) هر کس این مقصد را شناخته باشد برای او به واسطه ی انتظارش، فرج حاصل شده است»
آری، آن چه در طول تاریخ تشیّع، با آن همه دشمنی و توطئه و مکر و نیرنگ، رمز پایداری شیعه بوده است، چیزی جز امید نیست؛ گرچه اهل سنت نیز اعتقاد به حضرت مهدی علیه السلام دارند، امّا اعتقاد به مهدی موجود با اعتقاد به یک مهدی که هر وقت خداوند بخواهد به دنیا می آید و در وقت مناسبی ظهور می کند، هرگز قابل مقایسه نیست.
وجود شریف امام عصر عجّل الله تعالی فرجه الشریف می فرمایند:
«إنّا غَیرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِکم وَ لانَاسِینَ لذِکرِکم وَ لَوْ لاذلِک لَنزَل بکم الّلأواء و اصطَلَمَکمُ الأعداء»؛(۴) « ما هرگز شما را به حال خود رها نکرده ایم و هرگز شما را از یاد نبرده ایم و اگر نبود (عنایت پیوسته ی ما) حتماً سختی ها و بلاهای فراوانی به شما می رسید و دشمنان شما را نابود می کردند»
چه امیدی بالاتر از این که امام زمان علیه السلام ما را فراموش نمی کنند و چه شرمساری بالاتر از این که ما اماممان را فراموش کرده ایم.
کلمات کلیدی: امید، تفکر سازنده، حرکت مسئولانه، رمز پایداری شیعه، اعتقاد به امام مهدی،
منبع: تنها راه (چهارده گفتار پیرامون شناخت امام عصر علیه السلام )مؤلف/ عاطفه احمدی و سمیه فرزادفرد
