خداوند اهل بیت (علیهم السلام ) را مسئول حفظ امت در مسیر بندگی خدا و مراقبت و رسیدگی به آن ها قرار داده است و امام این وظیفه سنگین را با کمال دلسوزی و مهربانی نسبت به خلق – به خصوص مؤمنان – به انجام می رساند.
امام در حق شیعیان از پدر مهربانتر و از مادر نسبت به فرزند کوچک خویش دلسوزتر هست و از خود شیعیان هم به خودشان مهربان ترند.
امام صادق علیه السلام می فرمایند: قسم به خدا همانا من نسبت به شما از خودتان به خودتان مهربانتر هستم.
این تعبیر که با قسم به خدای متعال بیان شده است، نشانگر بالاترین درجه ی وابستگی روحی و قلبی بین امام و شیعیان می باشد. ما هر چقدر نگران حال خود و نزدیکان خود هستیم باید یقین داشته باشیم که حضرت ولی عصر(عج الله تعالی فرجه الشریف ) بیش از خود ما نگران حال ما هستند.
امام رضا (علیه السلام) می فرمایند: هیچ یک از شیعیان ما بیمار نمی شوند مگر آنکه ما هم به سبب بیماری او، بیمار می شویم و غمگین نمی شود مگر آنکه به خاطر غم او ما هم غمگین می شویم و شاد نمی گردد مگر آنکه به شادی او ما هم شادمان می گردیم و هیچ یک از شیعیان ما هر جا که باشند – در شرق و غرب زمین – از ما پنهان نیست و اگر یکی از آن ها پس از مرگش بدهکار باشد، دِین او به عهده ی ماست.
از روایت به صراحت استفاده می شود که حال و روز شیعه درهر کجا که باشد، از چشمان امامش پنهان نیست بنابراین هر چند امام در هنگام غیبت از دیدگان شیعه پنهان است، ولی این پنهانی مانع آگاهی و اطلاع امام از وضعیت شیعیان نمی شود.
البته امام می تواند یک یک دوستان خود را از گرفتاری هایشان خارج کنند و با عنایت خاص خود، آن ها را از رنج ها و مشکلاتشان رهایی بخشد، اما باید توجه داشت که امام از این قدرت خدایی فقط در مواردی که مورد رضایت خداوند است، استفاده می کنند.
اما بنای خداوند متعال بر این بوده وهست که شیعیان را با بلاها ومصیبت ها در همه ی عصرها و خصوصاً در زمان غیبت امام بیازماید. به همین علت ائمه معصومین (علیهم السلام) قدرت خود را جز در موارد خاص – براساس حکمت های خاص- بروز نمیدهند وحتی در مواردی که خودشان به شدت گرفتار می شدند مانند زندان های سخت و همراه با شکنجه ی حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام) یا مصائب و شداید روز عاشورای امام حسین(علیه السلام) برای حفظ سنت امتحان الهی و حکمت های دیگری که ما نمی دانیم، قدرت خود را ابراز نمی کردند و جز در موارد استثنایی، روال عادی زندگی را برای مردم تغییر نمی دادند.
تنها زمانی که خداوند اجازه چنین اظهار قدرتی را به طور کامل به امام می دهد وقتی است که دیگر فرصت امتحانات به سر می آید و وقت پاداش مؤمنان و کیفر کافران در دنیا فرا می رسد و این زمان همان عصر ظهور حضرت مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف) است که خداوند به ایشان اذن می دهد تا مؤمنان را از همه ی گرفتاری هایشان خلاصی بخشد و کافران معاند را به سزای ظلم ها و جنایات خود برساند.
(سلوک منتظران، سید محمد بنی هاشمی، صفحات ۸۵ تا ۹۲)
