ای کسانی که ایمان آورده اید! اطاعت کنید خدا را! و اطاعت کنید پیامبر خدا و اولو الأمر [اوصیای پیامبر] را! و هر گاه در چیزی نزاع داشتید، آن را به خدا و پیامبر بازگردانید (و از آنها داوری بطلبید) اگر به خدا و روز رستاخیز ایمان دارید! این (کار) برای شما بهتر، و عاقبت و پایانش نیکوتر است.
از جابر بن یزید جعفی نقل است که گفت: از جناب جابر بن عبد اللَّه انصاری شنیدم که می گفت: چون خدای متعال این آیه را بر پیامبرش نازل فرمود: «ای کسانی که ایمان آورده اید خدای را اطاعت کنید و پیغمبر و صاحبان امر خویش را فرمان برید»، عرض کردم: ای رسول خدا! ما خدا و پیامبر او را شناخته ایم اکنون بفرمایید صاحبان امری که خداوند فرمانبرداری ایشان را به فرمانبرداری خودش همراه و قرین نموده، چه کسانی هستند؟
حضرت فرمودند: ای جابر! آنها، جانشینان و امامان مسلمین بعد از من می باشند، نخستین آنها علی بن ابی طالب است، سپس حسن، و پس از او حسین، و سپس علی بن الحسین، و پس از او محمّد بن علی است، که در تورات به باقر معروف است، و ای جابر! تو او را درک خواهی کرد، پس هر گاه او را ملاقات نمودی سلام مرا به او برسان، و پس از او صادق جعفر بن محمّد، سپس موسی بن جعفر، و پس از او علی بن موسی، سپس محمّد بن علی، و پس از او علی بن محمّد، سپس حسن بن علی، و پس از او همنام و هم کنیه ی من، حجّت خدای تعالی در زمین، و بقیه الله در میان بندگان او، فرزند حسن بن علی، همان کسی که خداوند شرق و غرب زمین را به دست او بگشاید، آن کسی که از شیعیان و دوستانش پنهان شود و غیبت کند، غیبتی که در آن غیبت به اعتقاد به امامت او پابرجا نماند، مگر کسی که خداوند قلبش را به ایمان آزمایش کرده است.
جابر گوید، عرض کردم: ای رسول خدا! آیا برای شیعیانش در حال غیبت او بهره و نفعی از او هست؟
حضرت فرمودند: آری، قسم به آنکه مرا به راستی به پیامبری مبعوث فرموده! ایشان به نور او روشنی جویند، و به ولایت او بهرمند شوند همان گونه که مردم به خورشید بهرمند شوند، اگر چه ابر آن را بپوشاند، ای جابر! این (که برایت گفتم) از اسرار مکنونه، و علم مخزون خداوند است، پس جز از اهلش، آن را مخفی نما.[۲]
منبع: کلید واژه آیات مهدوی در قرآن کریم نوشته سید محمد جعفر روضاتی
کلمات کلیدی: اطاعت از اولوالامر، اطاعت از حضرت مهدی علیه السلام، بهره مند شدن از امام
:پی نوشت
[۱] سوره نساء، آیه ۵۹
[۲] بحارالانوار، ج۳۶، ص ۲۵۰ – البرهان فی تفسیر القرآن، ج ۲