شبهه:

هتک حرمت به عتبات عالیات سبب ضعف ایمان در بسیاری از مردم گشته است؛ زیرا این سوال مطرح می شود که این امامان اگر معصوم و از جانب خدا هستند چرا معجزه ایی یا انتقام گیری آشکاری نسبت به این هتک حرمت ها نشان نمی دهند؟

جواب:

در پاسخ به این سوال باید گفت انتقام گیری در سنت و روش اهل بیت علیهم السلام هیچ جایگاهی ندارد. ایشان در زمان حیات خود نیز هیچ گاه از کسی انتقام نگرفتند تا کسی انتظار داشته باشد در زمان حاضر چنین کنند.

درواقع امامان به هیچ وجه از علم و قدرت خود در جهت منافع شخصی استفاده نمی کنند.

 آنها به عنوان الگو برای دیگر انسان ها همواره بدون استفاده از این قدرت ها مشکلات را حل می کردند تا دیگران بتوانند از آنها الگو بگیرند. خداوند در مورد الگو بودن پیامبر می فرماید: «لَّقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ»  (احزاب ۲۱)

 هیچ توصیه شرعی و اخلاقی نیست که امام ، پیروانش را به آن دعوت و تشویق کند، مگر اینکه خود به آن عمل کند. آنها همواره از مردم می خواستند  عفو کنید،‌ انتقام نگیرید، صبر داشته باشید،‌ با مردم مدارا کنید و … پس چگونه می شود که مردم را به این امور دعوت کنند ولی خود از مردم انتقام بگیرند.

نکته مهم دیگر اینکه سوال کننده، ادعا کرده اگر امامان معصوم هستند چرا معجزه نمی کنند. حال اینکه عصمت هیچ ارتباطی با معجزه ندارد. ائمه معصومند یعنی گناه نمی کنند ولی نشانه معصوم بودن ، معجزه کردن نیست! ولی هر کسی معجزه داشت حتما معصوم هم هست!

ائمه از طرف خدا مامور به هدایت مردم هستند و معجزه هم یکی از ابزارهای هدایت است که امام هرگاه صلاح باشد و لازم بداند از این ابزار استفاده خواهد کرد.

سخن پایانی اینکه برخی از مسلمانان انتظار دارند ائمه از قدرت و کرامتی که دارند برای حل مشکلات خود و  پیروانشان استفاده کنند. اما وقتی چنین چیزی را نمی بینند به وجود آن قدرت شک می کنند.

حال آنکه همان طور که گفتیم کاربرد معجزه و کرامت در هدایت مردم است. امام می تواند در امور تصورف کند. اما به دلایل مختلف این کار را انجام نمی دهد.

یک شیعه واقعی نیز نباید انتظار داشته باشد که چون از امام پیروی می کند او باید از طریق امور غیرعادی از وی و سایر مردم حمایت نماید.

یک شیعه و پیرو حقیقی برای امام خود تکلیف و وظیفه مشخص نمی کند تا زمانی که انتظارات او برآورده نشد از امام خود رویگردان شود. بلکه این  امام است که با علم و قدرتی که خدا به او داده تشخیص می دهد که کجا به چه اندازه و برای چه موضوعی از چه وسیله ای استفاده نماید و اینکه ما انتظار داشته باشیم که هر کجا ما تشخیص دادیم از توانایی خدادادی خود در جهت منافع شخصی پیروانش بهره برداری کند، انتظار بی جا و نادرستی است.