امام باقر (علیه السلام) درباره آیه ی « وَ یَسْتَجیبُ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ یَزیدُهُمْ مِنْ فَضْلِه » [سوره شوری، آیه۲۸] ؛ « و دعای آنان را که ایمان آورده و عمل صالح انجام دهند مستجاب گرداند و از فضل خویش بر ثوابشان می‌افزاید.» فرمود: (در این آیه منظور خداوند) آن مؤمنِی است که برای برادر خود در غیاب او دعا کند، پس فرشته به دعای او آمین می‌گوید. و خداوند به (مؤمن) می فرماید: دو برابر آنچه خواستی برای خودت خواهد بود و آنچه خواستی به تو عطا شد، به خاطر محبّتی که به او داری [کافی، ۲ / ۵۰۷.].
اینکه فرموده: “دو برابر آنچه خواستی برای خودت خواهد بود.” یعنی دو برابر آنچه در دعا برای برادر غایبش درخواست کرد در حق خودش مستجاب و به خودش داده می شود. اما اینکه فرمود: ” آنچه طلب کردی به تو عطا شد، به خاطر محبّتی است که به او داری” یعنی به برکت دعا برای برادر غایبش آنچه برای خودش خواسته نیز مستجاب می‌گردد. پس حال که به جز صاحب الزمان (علیه السلام) مؤمنی را نمی شناسیم که ایمان و یقینش کامل تر و نزد خدا محبوب تر و بلند مرتبه تر از ایشان باشد، باید برای مولایمان بیشتر دعا کنیم تا به برکت دعا برای آن حضرت دعایمان به اجابت نزدیک تر شود.
یکی دیگر از فایده های دعا برای ظهور و فرج امام زمان، کامل شدن ایمان و یقین و نجات یافتن از وسوسه های گمراه کنندگان است. ایمان و یقین کامل از اسبابی است که باعث اجابت دعا می شود، همانطور که ایمان ضعیف و شک در اصول دین مانع اجابت دعاست، پس اگر بنده همیشه برای مولایش صاحب الزمان (علیه السلام) دعا کند، ایمان و یقینش قوی می شود، و وقتی این حالت را پیدا کرد خداوند دعایش را استجابت می کند.
در روایتی از یکی از شاگردان امام باقر (علیه السلام) به نام محمد ابن مسلم به این مسئله تأکید شده است. او می گوید:”به حضرت عرض کردم: کسی را می‌بینیم که عبادت و کوشش و خضوعی دارد (در ظاهر اهل عبادت است) ولی مذهب حق (اهل البیت) را قبول ندارد، آیا برای او سودمند است؟ فرمود: ای محمد خاندان پیامبر همانند خاندانی در بنی اسرائیل هستند که هیچ یک از آنان چهل شب عبادت نمی کرد مگر اینکه دعایش مستجاب می‌شد، ولی مردی از آنها چهل شب در عبادت کوشید، سپس دعا کرد امّا مستجاب نشد، به نزد عیسی بن مریم (علیه السلام) آمد و از وضع خود شکایت کرد و درخواست دعا نمود. عیسی (علیه السلام) تطهیر کرد و نماز خواند سپس به درگاه خداوند دعا نمود، خداوند عزوجل به او وحی فرمود: ای عیسی بنده ی من از راه دیگری غیر از آنکه به سویم توجه می‌شود آمد (به آنچه امر کرده ام اعتقاد ندارد)، او در حالی که درباره تو شک داشت مرا دعا کرد، پس اگر آنقدر دعا کند تا گردنش قطع شود و بند های انگشتش از هم جدا گردد او را اجابت ننمایم.
حضرت فرمود: آنگاه عیسی (علیه السلام) به آن شخص فرمود: آیا خدایت را می‌خوانی در حالی که درباره ی پیغمبرش شک داری؟ عرض کرد: ای روح خدا و کلمه او، به خدا همین طور بود که گفتی، پس از خداوند بخواه که این حالت را از من دور سازد، عیسی (علیه السلام) برای او دعا کرد، خداوند توبه او را پذیرفت و دعایش را اجابت نمود[کافی، ۲ / ۲۰۰.].
پس اعتقادات صحیح داشتن و پذیرفتن امامت اهل البیت (علیهم السلام) از شرط های لازم برای اجابت دعاست و همانطور که گفتیم دعا برای امام زمان (علیه السلام) باعث محکم شدن اعتقادات و استجابت دعا می شود.
