« فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَیْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَیْ ءٍ حَتَّی إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَهً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ.»[1]

آری،هنگامی که آنچه را به آنها یادآوری شده بود فراموش کردند، درهای همه چیز از نعمتها را به روی آنها گشودیم تا کاملا خوشحال شدند و دل به آن بستند ناگهان آنها را گرفتیم و سخت مجازات کردیم در این هنگام، همگی مأیوس شدند و درهای امید به روی آنها بسته شد.

ابو حمزه از امام باقر علیه السلام روایت کرده است[2] که در باره قول خداوند عزوجل: « فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ» آنچه را به آنها یادآوری شده بود فراموش کردند، حضرت فرمودند: یعنی چون ولایت حضرت علی علیه السلام را وا گذاشتند، با اینکه به آن مأمور شده بودند، درهای همه چیز را بر آنان گشودیم، یعنی دولتشان در دنیا و آنچه در آن برایشان گسترده شده بود را بر ایشان فراهم کردیمتا آنکه«حَتَّی إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَهً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ»  به آنچه عطا شدند مغرور و شادمان گشتند، و دل به آن بستند، ناگهان آنها را گرفتیم، و سخت مجازات کردیم در این هنگام، همگی مأیوس شدند و درهای امید به روی آنها بسته شد، و آن زمان ، زمان قیام حضرت مهدی است .

منبع:

کلید واژه آیات مهدوی در قرآن کریم نوشته سید محمد جعفر روضاتی

کلمات کلیدی:

قیام حضرت مهدی علیه السلام، ناگهانی بودن قیام

پی نوشت

[1]. سوره انعام، آیه 44

[2]. البرهان فی تفسیر القرآن،ج2، ص416